του Φώτη ΚόλλιαΜπορεί, έπειτα από χρόνια, να επελέγη αυτές τις ημέρες μειοδότης για την επέκταση του μετρό από Χαϊδάρι έως Πειραιά (η κοινοπραξία J&P ΑΒΑΞ - Ghella SPA - Alstom Transport), αλλά τα περισσότερα κρίσιμα μέτωπα του έργου, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα.
Στην κυβέρνηση ευελπιστούν πως οι επτά σταθμοί του μετρό που είναι σχεδόν ολοκληρωμένοι θα τεθούν σε λειτουργία εντός 6 έως 12 μηνών. Πρώτα πρέπει η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής να δώσει το πράσινο φως ώστε να υπογραφεί η σύμβαση με τη Siemens ώστε να προχωρήσουν τα συστήματα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης.
Κάποιοι συνδέουν τις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες εντός των ημερών θα δοθεί η έγκριση για τη σύμβαση με τη Siemens με την σημερινή επίσκεψη του αντικαγκελαρίου της Γερμανίας Φιλιπ Ρέσλερ.
Η πραγματικότητα είναι πως ο χρόνος πιέζει: προ ημερών, ο υφυπουργός υποδομών Γ. Μαγκριώτης είχε δηλώσει στη Βουλή πως αν οι επτά σταθμοί δεν παραδοθούν μέχρι τον προσεχή Ιούνιο κινδυνεύουμε να χάσουμε την κοινοτική χρηματοδότηση (ύψους άνω των 450 εκατ. ευρώ) για το σύνολο του έργου και όχι μόνο για το τμήμα που θα υλοποιήσει η Siemens.
Οι σταθμοί που είναι προς παράδοση είναι δύο (Περιστέρι, Ανθούπολη) στην επέκταση προς το Περιστέρι, τέσσερις στην επέκταση προς Ελληνικό (Ηλιούπολη, Αλιμος, Αργυρούπολη, Ελληνικό) και ένας στο τμήμα προς Χαϊδάρι (Αγ. Μαρίνα).
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Αττικό Μετρό, η επέκταση προς Ελληνικό έχει ολοκληρωθεί σε ποσοστό περί το 95%, ενώ αντίστοιχο είναι το ποσοστό ολοκλήρωσης προς Χαϊδάρι και Ανθούπολη.
Η επέκταση προς Πειραιά, που από την αρχή της εβδομάδας έχει μειοδότη αλλά είναι άγνωστο πότε θα έχει και ανάδοχο, είναι προϋπολογισμού 515 εκατ. ευρώ και περιλαμβάνει την κατασκευή σήραγγας 7,6 χιλιομέτρων και έξι σταθμών στις περιοχές Αγία Βαρβάρα, Κορυδαλλός, Νίκαια, Μανιάτικα, Πειραιάς και Δημοτικό Θέατρο.
Οταν τεθεί σε λειτουργία θα εξυπηρετεί περισσότερους από 135.000 επιβάτες σε καθημερινή βάση.
Από την πορεία της οικονομίας θα εξαρτηθεί ο χρόνος δημοπράτησης της πολυδιαφημισμένης νέας γραμμής 4. Η μελέτη βρίσκεται σε εξέλιξη και στο υπουργείο Υποδομών υποστήριζαν πρόσφατα πως το πρώτο τμήμα (από το Αλσος Βεϊκου μέχρι τον σταθμό Ευαγγελισμό, μήκους 8,5 χιλιομέτρων και 9 σταθμών) μπορεί να δημοπρατηθεί στο τέλος του επόμενου έτους.
Υπό μελέτη είναι και η επέκταση από Ανθούπολη προς Ιλιον, μήκους 3,5 χιλιομέτρων, που θα περιλαμβάνει τρεις νέους σταθμούς.
Ο συνολικός προϋπολογισμός των δύο επεκτάσεων φτάνει τα 1,4 δισ. ευρώ.
Πηγή
Στην Ελλάδα του Μνημονίου οι επιλογές που ανοίγονται είναι περιορισμένες και παρουσιάζονται ως μονόδρομοι που στο τέλος της διαδρομής οδηγούν στην εξαθλίωση και την απαξίωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υπάρχει όμως ένας τρόπος «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία», αυτός μάλλον προϋποθέτει τη χάραξη μιας άλλης διαδρομής που θα ανακαλύπτει ή θα επαναοικειοποιεί μορφές οργάνωσης της παραγωγής, της κατανάλωσης και της εργασίας, που θα φέρουν στο dna τους τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας.
Οι συνεταιρισμοί που μετρούν πάνω από έναν αιώνα ζωής σε διεθνή κλίμακα αποτελούν τέτοιες μορφές και μάλλον είναι ώρα να ξαναστοχαστούμε πάνω στη χρησιμότητα τους.
Παρόλο που η ύπαρξη των συνεταιρισμών κατοχυρώνεται τόσο από το άρθρο 12 του Συντάγματος , όσο και από το νόμο 2801/2000, εμείς αγοράζουμε από τα ράφια των μεγάλων super market τα αγροτικά προϊόντα ακριβότερα έως και 944% σε σχέση με την αρχική χρέωση των παραγωγών. «Στο ράφι πληρώνουμε τον εκβιασμό των μεγάλων αλυσίδων λιανικής πώλησης , η άναρχη και ασύδοτη αγορά αποτελεί εμπόδιο στην προώθηση των αγροτικών προϊόντων» μας ο μοναδικός τρόπος να τρώμε φρέσκιες και φθηνές ντομάτες, θα είναι σε λίγο να φυτέψουμε στο μπαλκόνι μας.
Μια κατηγορία αστικών συνεταιρισμών είναι οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, οι οποίοι γνώρισαν μεγάλη άνθηση στη διάρκεια του πολέμου και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στη συνέχεια όμως εξασθένησαν. Ίσως σήμερα που η σχέση πληθωρισμού και μισθών είναι αντιστρόφως ανάλογη (με το μέγεθος που αυξάνεται να μην είναι οι μισθοί), να διαμορφώνεται το έδαφος για την ανασύσταση του θεσμού.
Βέβαια , σ’ αυτή τη χώρα που όλα όσα ίσχυαν για χρόνια κατέρρευσαν μέσα σε λίγους μήνες, μπορεί η ανάγκη να πυροδοτήσει νέες πρωτοβουλίες και πραγματικότητες που να ξεφεύγουν από την εξατομίκευση της εργασίας.
Οι συνεταιρισμοί δεν αποτελούν μόνο μια εν δυνάμει εναλλακτική στην ακρίβεια αλλά αμφισβητούν τα κυρίαρχα μοντέλα παραγωγής, κατανάλωσης προκρίνοντας τη συλλογική διαχείριση και την ισότητα. Από κει και πέρα σίγουρα η βιωσιμότητα τους δεν είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη.
Υπάρχουν όμως συνθήκες που το ρίσκο τολμηρών εγχειρημάτων δεν είναι και τόσο επώδυνο, αφού στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι να χαθεί.