Για όλα φταίνε οι......ΔΕΚΟ.

Γράφει ο Γιάννης Λούλης
www.johnloulis.gr

Με όσα πέτυχε στη Σύνοδο Κορυφής, ο Ελληνας πρωθυπουργός έδωσε ανάσα στη χώρα. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι έχει πείσει τους Ευρωπαίους δανειστές μας ότι είναι αποφασισμένος να υλοποιήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, έστω και αν στην πράξη τα βήματα της κυβέρνησης είναι μετέωρα.

Η δέσμευση του Γιώργου Παπανδρέου για την προώθηση ιδιωτικοποιήσεων, αποδείχθηκε καταλυτική. Αλλωστε το κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδος (αντίθετα από την Ιρλανδία) -είναι το κράτος, ως θηλιά στο λαιμό της οικονομίας. Αυτό το μοντέλο κράτους χτίσθηκε στις αρχές του 1980. Ενώ καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να το «αντιμετωπίσει». Ετσι φθάσαμε κοντά στη χρεοκοπία.

Μετά το 1985, η κοινή γνώμη συνειδητοποιούσε το πρόβλημα. Εστω και αν δεν διέβλεπε τις απειλές που ελλόχευαν. Η κοινωνία, στην πλειοψηφία της, άρχισε λοιπόν να αποδοκιμάζει τις κρατικοποιήσεις και να ζητά ιδιωτικοποιήσεις. Συναισθάνονταν πως τα κατά καιρούς προγράμματα λιτότητας οφείλονταν στα ελλείμματα του κράτους. Ταυτόχρονα, οργίζονταν με τα προνόμια των εργαζομένων στο στενό και ιδίως στον ευρύ δημόσιο τομέα. Η κοινωνία γίνονταν όλο και πιο αντικρατικιστική. Οχι «ιδεολογικά». Αλλά πραγματιστικά. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι παρέμεναν στο χώρο μιας μετριοπαθούς κεντροαριστεράς.

Ομως βίωναν και απέρριπταν τον κρατισμό.

Δυστυχώς, στην εξίσωση δεν υπήρχε μόνο η άποψη της κοινωνίας. Εμπόδια αναδείχθηκαν τα κόμματα, μαζί με τις ισχυρές οργανωμένες ομάδες του δημοσίου τομέα και ειδικά των ΔΕΚΟ. Τα δύο μεγάλα κόμματα, είχαν περιορισμένη βούληση να συρρικνώσουν το δημόσιο τομέα, καθώς εκεί καλλιεργούσαν τις πελατειακές τους σχέσεις. Παράλληλα, τους προκαλούσε τρόμο η προοπτική σύγκρουσης με οργανωμένες ομάδες του δημόσιου τομέα, που ήσαν αποφασισμένες για όλα, ενώ εκπροσωπούσαν συγκεκριμένους ψηφοφόρους.

Ετσι ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήγγειλε τα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ, δεν τα ξεδόντιασε. Ο Σημίτης απέφυγε τις διαρθρωτικές αλλαγές. Ο Καραμανλής εγκατέλειψε τις μεταρρυθμίσεις. Οι τομές στις ΔΕΚΟ, παρά το ότι τις στήριζε η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, δεν υλοποιήθηκαν.

Σήμερα όμως, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Οι δανειστές μας, απαιτούν να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις, που εμείς οι ίδιοι έπρεπε να θέλουμε να υλοποιήσουμε. Υπάρχει ένας πρωθυπουργός που ξαναβρίσκει τις εκσυγχρονιστικές του ρίζες. Δίπλα του συμπορεύονται, λίγα έστω, αλλά ικανά στελέχη. Ενώ η κοινωνία είναι πιο ώριμη παρά ποτέ για τομές στο κράτος.

Σε όλους τους χώρους συγκρούονται κρατιστές και αντικρατιστές. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η κυρίαρχη τάση είναι ο λαϊκισμός, πίσω από τον οποίο κρύβεται πάντα ένας υφέρπων κρατισμός. Γι' αυτό νοσταλγοί του «παλαιού ΠΑΣΟΚ», πολιτικοί, διανοητές, ΜΜΕ, κλείνουν το μάτι στον Σαμαρά.

Γι΄ αυτό κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ συμπλέουν, πολεμώντας όλες τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος.

Πάντως, η «μητέρα των μαχών» κατά του κρατισμού, θα δοθεί μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, όπου κρίνεται το μέλλον του τόπου. Οταν μια υπουργός, πρόσφατα κάνει λόγο για «θωράκιση του DNA του ΠΑΣΟΚ από τον ραδιενεργό νεοφιλελευθερισμό του Μνημονίου» και άλλη υπουργός αποκηρύσσει τις αποκρατικοποιήσεις στον τομέα της, καθιστά σαφές ότι υπάρχουν εχθροί των μεταρρυθμίσεων «εντός των τειχών». Οι μεταρρυθμιστές στο ΠΑΣΟΚ, έχουν στο πλευρό τους την κοινή γνώμη και απέναντί τους τα κομματικά κατάλοιπα του «παλαιού ΠΑΣΟΚ».

Η μάχη λοιπόν θα είναι σκληρή. Ενώ από αυτή κρίνεται, όχι τόσο το μέλλον ενός κόμματος, αλλά εκείνο μιας χώρας.
http://www.imerisia.gr/