Το σύντομο καλοκαίρι της ευημερίας με δανεικά…

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως υπάρχει και σχετική πρόοδος στις συνθήκες της ελληνικής χρεοκοπίας. Στην αρχή αυτής της κρίσης, τους πρώτους μήνες του 2010, χιλιάδες συμπατριώτες μας συνωθούντο στις εξόδους του ελληνικού δημοσίου προκειμένου να εξασφαλίσουν μέσω μιας πρόωρης συνταξιοδότησης τα δικαίως ή αδίκως κεκτημένα της εποχής της ευημερίας με δανεικά...

Αποτελεί όμως σημαντικό δείγμα του παράδοξου τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα το νεοελληνικό γίγνεσθαι. Πρόωρη κρατική συνταξιοδότηση για τη διατήρηση των κεκτημένων που απειλούνται από μια κρίση κρατικής χρεοκοπίας.

Όπερ, σαν κάποιος να τρέχει σε τέντα που είναι στημένη στην παραλία δίπλα στην θάλασσα γιατί άκουσε στο δελτίο πως πλησιάζει τσουνάμι.

Φέτος αντί να συνωθούμαστε ως έθνος στα γκισέ των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, συνωθούμαστε στα γκισέ των κομμάτων που υπόσχονται αντιμετώπιση της χρεοκοπίας με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου, αλλά και ρυθμίσεις που εμποδίζουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας.

Ήτοι, εκτός της προφύλαξης από το τσουνάμι στην τέντα, στήνουν φράχτη από ξερά καλάμια και ανοίγουν πέριξ αυτής και αυλάκι στην άμμο να απομακρύνει τα όμβρια...

Από πέρυσι μέχρι φέτος ελάχιστα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει... Το παρακάτω κείμενο της στήλης που γράφτηκε πριν από ένα χρόνο περίπου είναι χαρακτηριστικό.

Υπάρχει ένα ατυχές συμβάν στην ιστορία της ελληνικής χρεοκοπίας, καμιά άλλη χώρα δεν είναι σε χειρότερη μοίρα προκειμένου να χρησιμεύει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Εμείς είμαστε στο παράδειγμα προς αποφυγήν όλων των άλλων και αυτό βγάζει αντίδραση, αντί προσπάθεια αποφυγής.

Η αντίδραση μειώνει την αποτελεσματικότητα της όποιας προσπάθειας αντιστροφής της πορείας προς το «βυθό». Αντί να βρίσκουν ευήκοα ώτα οι φωνές της λογικής βρίσκουν οι φωνές και οι πρακτικές του παραλόγου και της συνωμοσίας.

Αν και διανύουμε το τρίτο έτος της χρεοκοπίας, η κατάσταση λίγο έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά τον τρόπο που η κοινή γνώμη ερμηνεύει τα αίτια της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει.

«...Μιλούσαμε τις προάλλες για τον παραλογισμό μεγάλου αριθμού συμπολιτών να νιώθουν ασφαλείς αν καταφέρουν να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα από ένα χρεοκοπημένο κράτος.

Όπερ, να παραδώσουν και το τελευταίο όπλο διαπραγμάτευσης που μπορεί να έχει κάποιος σε μια περίοδο ριζικών μεταβολών, την ανταλλακτική αξία της εργασίας.

Σε συνθήκες πραγματικού πόλεμου κάτι ανάλογο θα σήμαινε μια άνευ όρων παράδοση σε νικητή του οποίου τα καταλύματα και οι προμήθειες σε τρόφιμα δεν επαρκούν, ούτε για τις μάχιμες μονάδες του... Είναι οι περιπτώσεις που οι στρατηγοί καταλαβαίνουν πως μια σφαίρα στοιχίζει φθηνότερα από μια γεμάτη καραβάνα...

Ανατριχιαστικό, αλλά ρεαλιστικό

Τα πράγματα τείνουν να πάρουν δραματική τροπή καθώς όλο και πιο συχνά η πρωτεύουσα τείνει να θυμίζει Βηρυτό. Όπου κάτω από την Πατησίων κάνουν κουμάντο οι «φαλαγγίτες» και πάνω από αυτήν οι «μουσουλμάνοι».

Στον ορυμαγδό αναρχίας που προκαλεί η έλλειψη της παρουσίας των μηχανισμών της τάξης ο κ. Παπουτσής, έκρινε σκόπιμο πως αυτό που έχει προτεραιότητα είναι η επίλυση του προβλήματος του δημοκρατικού ελλείμματος που παρεπιδημεί στα σώματα ασφαλείας...

Όποιος πιστεύει πως σε επίπεδο κορυφής της πολιτικής ηγεσίας της χώρας τα πράγματα είναι καλύτερα, πλανάται πλάνην οικτράν...

Τα δυο μεγάλα κόμματα ανταγωνίζονται πάνω από το πτώμα της χώρας για το ποιος δικαιώθηκε επειδή έχει το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό 21% έναντι 20%...

Αυτά που δεν έγιναν πέρυσι όμως θα γίνουν φέτος με χειρότερους όρους και αν δεν γίνουν φέτος, θα γίνουν του χρόνου με ακόμη χειρότερους.

Μια υπεράσπιση κεκτημένων καταχρηστικώς αποκτημένων από πελατειακές σχέσεις ενός χρεοκοπημένου μέχρι «δευτέρας παρουσίας» κράτους. Η απόλυτη παράνοια που είναι απόρροια της επί δεκαετίες κοιμωμένης στην κλίνη του παρασιτισμού αριστερής διανόησης.

Τι άλλο μπορεί να είναι το κεκτημένο του τίποτα, απ’ το τίποτα;

Στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα σφάζαμε τις αγελάδες που με κόπο είχαν αγοράσει οι παππούδες μας αλλά δεν το αντιληφθήκαμε γιατί αγοράζαμε γάλα με δανεικά.

Δραστικές αλλαγές που θα συνοδεύονται από την οργή και την ένταση συνοδεύουν τα χαμένα όνειρα και εκείνα που αποκτήθηκαν με ιδρώτα και αξία και εκείνα που χαρίσθηκαν άδικα με αντάλλαγμα λίγες ψήφους».

Από την αρχή αυτής της κρίσης εκτός από τις οριζόντιες μειώσεις και το ενάμισι εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα, σε ο,τι αφορά τη δημιουργία των προϋποθέσεων δρομολόγησης εξόδου από την κρίση λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.

Κατά συνέπεια σαν ευμενές σενάριο αναδεικνύεται αυτό που ανέφερε χθες ο Νουριέλ Ρουμπίνι, για την «τέλεια καταιγίδα» το 2013. Μια παγκόσμια οικονομική κρίση δηλαδή που θα μηδενίσει το κοντέρ για πολλούς λαούς και οικονομίες και έτσι θα κάνει ευκολότερα αποδεκτό από τους Έλληνες πως τα κεκτημένα τελείωσαν μαζί με την εποχή του σύντομου «θέρους» της ευημερίας με δανεικά.


Πηγή:www.capital.gr