ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ [ΤΡΟΛΕΑΤΖΗ]

Για εναν ιπποτισμό ζούμε..

Ναναι πρωί τώρα,και ναχει κίνηση, και νασαι σε δρόμο στενό, που τον χρησιμοποιούνε εκτός απο σένα, τρολευ, λεωφορεία, φορτηγά και μηχανάκια, κι ολοι οι υπόλοιποι συνγιωταχήδες τους οποίους σιχτιρίζεις απο μεσα σου "αει στο διαολο που πάνε ολοι αυτοί πρωί πρωί;". Και ναναι μπροστά σου αυτοκινητο παλιό, το οποίο κατά διαστήματα πηγαίνει σαν αλκοολικό κατσίκι, σταματάει, ξεκινάει, πηδάει λίγο προς τα δω, λίγο προς τα κει, κι αντε παλι... Παντως πάει. Με κεινο τον τρόπο που σε κάνει να αναρρωτιεσαι για πόσο, και προσπαθείς να βρεις τροπους διαφυγής απο δεξιά ή αριστερά του. Που δε βρισκεις, γιατι τι εμπιστοσύνη να τουχεις προς τα που θα του τη σφυρίξει να πηδήξει το επόμενο λεπτό;

Και κάποια στιγμή συμβαίνει το μοιραίο. Το αυτοκίνητο σβήνει. Βλέπω μεσα απο το τζάμι κεφαλάκι μακρυμάλλικο, να γυριζει πανικόβλητο το κλειδι. Σχεδον μπορώ να ακουσω τον ηχο. Κλικ. Ο ηχος της νεκρής μπαταρίας. Και της απολυτης ακινησίας επίσης. Αρχιζουν τα κορναρίσματα. Το αυτοκίνητο ειναι ακριβώς στη μέση του δρόμου. Νεαρό ζευγος με μηχανάκι, προσπερνάει απο το πεζοδρόμιο, και την ωρα που απομακρύνεται, η συνεπιβάτης γυρνάει και φιλοδωρεί την οδηγό του αυτοκινήτου με τη νεκρή μπαταρία με μεγαλόπρεπη μούτζα. Τζάμια κατεβαινουν, φωνές ακούγονται.
Τραβα το στην ακρη ρε φίλε.
Μονο φωνές. Και κορναρίσματα.
Μακρυμαλλικο κεφαλάκι γερνει σα να μιλάει σε κινητο.
Και γυριζει μανιωδώς το κλειδι. Αστο κοριτσι μου. Ποτε ενα κλικ δεν ήτανε τοσο αντιπροσωπευτικο της ακινησίας.

Ο τρολεατζής διπλα μου εχει κατεβάσει ολόκληρο το εικονοστάσι της γιαγιάς του, της μαμάς του, και μάλλον ετοιμάζεται να πιασει και του σπιτιού του, όταν συνειδητοποιεί οτι η οδηγός του νεκρου αυτοκινήτου ειναι κοπέλα.
Οπου αφήνει τους αγιους στην ησυχία τους κι αρχίζει να στολίζει ολο το γυναικείο φυλο.
Απο τη θέση του. Ψηλότερα κι ολας απο τους αλλους για να ακούγεται καλύτερα. Μηχανάκια προσπερνούν απο τα πεζοδρόμια.
Η πορτα του πεθαμένου αυτοκινήτου ανοίγει, και βγαίνει μια κοπελιτσα. Κλαιει. Εδω κόντεψα να κλάψω εγω καλέ με ολα τούτα που έχω ακούσει.
Βγαινει με προσπάθεια, δεν ειναι παχιά, έχει μονο λιγη κοιλιτσα... Κοιτάει τον τρολεατζή... Ειμαι εγκυος και δε μπορώ να το σπρώξω, λεει μεσα απο τα δάκρυά της.
Σε δυο λεπτά έρχεται ο πατέρας μου κι η οδικη βοηθεια...

Ο τρολεατζής σκάει. Πορτες ανοίγουν. Ανθρωποι, κι ο τρολεατζής μαζί, κατεβαίνουν. Να πάνε το αμάξι στην άκρη. Να ηρεμήσει η κοπελιτσα. Μια γυναίκα κατεβαινει απο το τρολευ και της φερνει νερό απο το περιπτερο. Ολοι μαζι παιδια να βαλουμε ενα χεράκι. Μη σας πω οτι κοντέψανε και να πλακωθουνε για το ποιος θα βοηθήσει πρώτος..

Γιατι ρε γαμωτο...

για εναν ιππποτισμό δε ζούμε;

Το βρήκα εδω:
http://tistrellis.pblogs.gr/2009/02/gia-enan-ippotismo-zoyme.html