Σε μεγάλο σκάνδαλο εξελίσσεται η τεράστια αιμορραγία από τις προμήθειες μιας και ελέγχονται μονοπωλιακά από συγκεκριμένες εταιρείες, μεσάζοντες και προμηθευτές.
Το Μετρό καθώς και οι άλλες εταιρείες αγοράζουν σε προνομιακά υψηλές τιμές και σε ποσότητες που αποφασίζει η προμηθεύτρια εταιρεία εκ Γερμανίας, ή εκ Γαλλίας ότι αναλώσιμο, ή ανταλλακτικό χρειαστεί.
Μια απλή ηλεκτρονική πλακέτα που ο οποιοσδήποτε ιδιώτης θα μπορούσε να την προμηθευτεί από την εγχώρια αγορά σε άριστη ποιότητα σε τιμές που δεν ξεπερνούν τα 50 ευρώ το κομμάτι, το Μετρό την αγοράζει από την Siemens πάνω από 1.000 ευρώ το κομμάτι και σε ποσότητα που υποδεικνύει ανάλογα με το συμφέρον της η Γερμανική εταιρεία.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στα άλλα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς΄
Στον ΗΛΠΑΠ ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν να φεύγουν ηλεκτρονικές
πλακέτες για έλεγχο στην Γερμανία με υπέρογκο κόστος, που πολλές φορές
ξεπερνά και τα 1000 ευρώ την πλακέτα.
Πρόσφατα σχετικά, κάποιος προσπάθησε να βάλει μια τάξη, είχε διαπιστώσει
ότι υπάρχουν αξιόλογα στελέχη-τεχνίτες, που θα μπορούσαν να περιορίσουν
το υπέρογκο κόστος των ανταλλακτικών.
Έφερε σε επαφή τους τεχνίτες αυτών των εταιρειών και προσπαθούσε να φτιάξει ένα τμήμα ηλεκτρονικών κοινό για όλες τις εταιρείες, μάταια όμως, για άγνωστο λόγο το όλο θέμα δεν "περπάτησε".
Έφερε σε επαφή τους τεχνίτες αυτών των εταιρειών και προσπαθούσε να φτιάξει ένα τμήμα ηλεκτρονικών κοινό για όλες τις εταιρείες, μάταια όμως, για άγνωστο λόγο το όλο θέμα δεν "περπάτησε".
Η τακτική λεηλασίας που ακολουθείται σε βάρος των εταιρειών των ΜΜΜ,
όπως και γενικά σε βάρος του δημόσιου τομέα γενικά, με διορισμένους
ημέτερους σε διοικήσεις, σε θέσεις συμβούλων, εργολάβων και προμηθευτών
με αμοιβές και λειτουργικά που ούτε οι μεγάλες πολυεθνικές δεν δαπανούν,
καθώς και με προϋπολογισμούς αναλωσίμων, υλικού και προμηθειών
εξοπλισμού που θα έκανε τον οποιονδήποτε να κοκκινίζει από οργή, ή από
ντροπή, είναι κάτι για το οποίο κανένας δεν μιλά από τους γνωστούς
οργίλους δημοσιολόγους.
Οι επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος δεν δημοσιοποιούν οικονομικά δεδομένα, ούτε παρουσιάζουν αναλυτικά στοιχεία ισολογισμού και οικονομικής διαχείρισης. Δεν υπάρχει κανενός είδους δημόσιος έλεγχος. Ίσα που δημοσιεύουν έναν αναξιόπιστο ισολογισμό κι αυτό είναι όλο. Τα πάντα στο σκοτάδι. Παντού στεγανά και γενικό μπάχαλο.
Έτσι ώστε το κομματικό παρακράτος μαζί με τα κυκλώματα των επιχειρηματικών συμφερόντων που αντιπροσωπεύει να κάνουν τις αρπαχτές των δεκάδων δις στο παρασκήνιο κατακλέβοντας τα πάντα. Βέβαια υπό την κάλυψη των υστερικών κραυγών κατά του «υπερμεγέθους δημόσιου τομέα», του «τεμπέλη δημόσιου υπάλληλου» και των άλλων πολύ γνωστών κλισέ, που μόνο η εκ φύσεως αδυναμία της ανθρώπινης επαφής, η οργασμική στέρηση και η παραφροσύνη του αδελφάτου της «ελεύθερης αγοράς» μπορεί να δικαιολογήσει.
