«Ματαιότητα»

Κατά διαστήματα, άλλοτε πυκνότερα, άλλοτε πιο αραιά, δημιουργείται μια ανυπόφορη αίσθηση ματαιότητας. Μια γενική απροσδιόριστη αίσθηση. Τις προάλλες, όμως, απέκτησε και πρόσωπο. Ανακάλυψα ότι υπάρχει, και με περιμένει κάτω από το σπίτι μου.

Είναι μια γριά στη στάση, που την βλέπω κάθε φορά στο ίδιο ακριβώς σημείο να κάθεται περιμένοντας το λεωφορείο.

Είναι τόσο καμπουριασμένη, που πριν 70 χρόνια σε αυτήν τη θέση θα προσπαθούσε να δέσει τα κορδόνια της (αν και πιθανότητα δεν φορούσαν παπούτσια με κορδόνια τότε). Αλλά κοιμάται.

Φαντάζομαι κάθε φορά πως, αυτή ακριβώς η ματαιότητα του να περιμένεις το λεωφορείο, έχοντας αποκοιμηθεί στη στάση, θα μπορούσε να χαρακτηρίζει αυτήν την αίσθηση.

Το πρόβλημα αρχίζει, όταν συνειδητοποιώ ότι εγώ είμαι ο τύπος απέναντι, που έχοντας ξυπνήσει στραβά και μεσημέρι από το χθεσινό -χωρίς λόγο και αιτία- μεθύσι μου, ψάχνω να βρω τσιγάρα, καφέ και εφημερίδα και ακριβώς εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω πως ψάχνω σε αδειανές τσέπες για ψιλά.

Αντιθέτως, η γριά μπορεί διαρκώς να χάνει το λεωφορείο, επειδή έχει αποκοιμηθεί, ωστόσο στα χέρια της έχει τις σακούλες του σουπερμάρκετ και ό,τι τελικά χρειάζεται, δηλαδή βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατάσταση με εμένα. Και καθώς περπατάω και χαζεύω τη γιαγιά, πέφτω κατά λάθος πάνω σε ένα σταθμευμένο μηχανάκι, παραπατάω, από πίσω μου έρχεται μια κοπέλα με ακουστικά, δεν προσέχει καλά, πέφτει πάνω μου, αρχίζουμε τις συγνώμες, ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για την κατάσταση που δημιουργήθηκε, η συνεννόηση μάλλον δύσκολη καθώς, όπως είπαμε φοράει ακουστικά με ταυτόχρονα εκκωφαντικό το βουητό του δρόμου και ειδικά τώρα που περνάει το λεωφορείο.

Εν τέλει, στρίβω το κεφάλι μου για να παρατηρήσω την ματαιότητα, ωστόσο αυτή έχει επιβιβαστεί στο λεωφορείο που μόλις πέρασε, ενώ η κοπέλα που μόλις με τράκαρε είχε εξαφανιστεί.»


Νίκος