«Τα Ψεύτικα τα Λόγια τα Μεγάλα…»
Ώρα μηδέν συνάδελφε και πλέον “τα λόγια” τέλειωσαν
Λόγια, που άκουσες σωρό τις τελευταίες μέρες, καθώς ετοιμαζόσουν για να βγεις από το αμαξοστάσιο, λόγια που σε ακολούθησαν ακόμα και σε τέρματα και αφετηρίες και σου πιπίλιζαν το νου για να σε πείσουν ότι τάχα η ελπίδα σου και το συμφέρον του κλάδου όλου είναι αυτά “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, που όμως ετούτη τη φορά θα γίνουν πράξεις και ότι τάχα δε θα ξεχαστούν όπως από παλιά θυμόσουν… Έμενες πάντα όμως να περιμένεις έστω και κάτι από εκείνα που σου υποσχέθηκαν και πάντα αθετούσαν γιατί σου είχαν πάρει πια την ψήφο για να σε εκπροσωπήσουν “τάχα” και μαζί της την ελπίδα σου για ένα αύριο λίγο καλύτερο απ’ το χτες. Σαν έσβηναν όμως των “εκλογών τα φώτα” βρισκόσουν πάλι μόνος, εσύ μαζί με τους πολλούς, να περιμένεις κάτι ρε αδελφέ να γίνει από εκείνα τα όμορφα τα ψεύτικα τα λόγια, αλλά και πάλι μάταια.
Πέρασαν όμως τα εύκολα τα χρόνια και τώρα ήρθαν οι δύσκολοι καιροί.
Τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” δεν σ’ άφησαν μονάχα μόνο σου να αντιπαλεύεις με τους χρόνους που δε βγαίνουν στη “12” και την “21” ή ν’ αγωνίζεσαι στη “16”, τη “17” και την “20” για να προλάβεις, περνώντας κυριολεκτικά στον πόντο απ’ τους δρόμους στην Καστέλα, αλλά και αλλού στον Πειραιά. Και στην Κυψέλη το ίδιο συμβαίνει θα μου πεις, ή κι απ’ άλλα μέρη που “σχεδίασαν” για να περνάει το βαγόνι, αλλά δεν πέρασαν αυτοί που τα σχεδίασαν...
Πλέον συνάδελφε σε άφησαν μόνο και εργασιακά ανυπεράσπιστο σε θέματα που αφορούν το μεροκάματό σου και άρα τη ίδια σου την επιβίωση. Πέρασαν έτσι εύκολα και δίχως “τουφεκιά να πέσει” κανονισμοί και νόμοι που σου μειώνουν το μισθό, σου σβήνουν επιδόματα και χρόνια απ’ τη ζωή σου, μιας και για σύνταξη σου λένε πως θα λάβεις λίγο πριν… τα βαθιά γεράματα !!
Μας έχουν καταντήσει ως εργαζόμενους όπως “ο γύρος στη σούβλα” μιας και κάθε τόσο κόβουν κι ένα κομμάτι από τις σάρκες μας, είτε μειώνοντας το μεροκάματο, είτε αυξάνοντας το παραγόμενο έργο σε βάρος πάντα των εργαζομένων. Από την άλλη, κάποια “σαρκοφάγα” ξεκοκαλίζουν τη δημόσια περιουσία μέσα από μίζες και κακοδιαχείριση και οι εργατοπατέρες του χώρου απλά παρακολουθούν την κατάρρευσή των Αστικών Συγκοινωνιών, αδυνατώντας να αντιδράσουν λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων ή άλλων συμφερόντων.
Κι εμείς, οι εργαζόμενοι στεκόμαστε απλοί θεατές, αρκούμενοι στις προεκλογικές καταγγελίες των υπολοίπων παρατάξεων του χώρου, που επιφέρουν φόβο σε εμάς και ψήφους φόβου σε εκείνους.
Σκοπός τους είναι δηλαδή να αλλάξουμε “μαντρί” και όχι να απαλλαγούμε από τους λύκους και τους τσοπάνηδες…
Ποιοι είμαστε όμως άραγε όλοι εμείς οι “νέοι” που βγαίνουμε μπροστά με περισσή αυθάδεια και θράσος και γλώσσα πάνω από το μπόι μας - σύμφωνα με κάμποσους απ’ τους συνδικαλισταράδες μας ;
Είμαστε άραγε κι εμείς κάποιου “παιδιά” και μήπως σαν καταλαγιάσει ο θόρυβος των εκλογών ξεχάσουμε τα όσα ωραία υποσχεθήκαμε να πράξουμε;
Λέμε λοιπόν πως είμαστε αυτοί που ενωθήκαμε με άλλους συναδέλφους επειδή :
- νοιαζόμαστε για τη δουλειά μας αλλά και για την εταιρεία που εργαζόμαστε
- θα αγωνιστούμε για τα δίκαια του συναδέλφου αλλά και για τα δίκαια του επιβάτη που είναι οι γονείς μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας και ο λαός αυτής της πόλης που όλοι ζούμε
Απέναντι τους όμως θα μας βρουν εκείνοι που με τη συμπεριφορά τους, είτε ως εργαζόμενοι απλοί, είτε ως προϊστάμενοι, ντροπιάζουν άλλους συναδέλφους και όλο τον κλάδο και αλίμονο σε όποιον πειράξει οδηγό ή άλλον εργαζόμενο. Επίσης να γνωρίζετε πως όλα τα έξοδα για ενημερωτικό υλικό βγαίνουν από τις τσέπες μας και είμαστε απέναντι σε κόμματα και “κλίκες” του χώρου που θέλουν να μας καταντήσουν μικρούς και άβουλους στη ζωή και στη δουλειά.
Τέλος έχουμε αμέριστη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του “ανώνυμου” συναδέλφου, μιας και τέτοιοι είμαστε κι εμείς, ίσως με λίγο πείσμα παραπάνω.
Προτείνουμε λοιπόν σε όλους να βγάλουν την κρυμμένη δύναμη από μέσα τους, με τη φωνή, με τη συμμετοχή και με την ψήφο τους.
Σας χαιρετούμε με τους στίχους του ποιητή Κώστα Βάρναλη που μας εκπροσωπούν και συνάμα απαντούν καλύτερα κατά την άποψή μας στο ποίοι στ΄αλήθεια είμαστε…
«Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης - ο πλαστουργός της νιας ζωής Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης - κι ώριμο τέκνο της Οργής»
Αγωνιστικά και συναδελφικά
