Μια νύχτα στο τρόλεϊ

του Κώστα Μίντζηρα

Ο ήλιος έλαμπε κι έμπαινε εκτυφλωτικός στο τρόλεϊ, που στον Ευαγγελισμό είχε γεμίσει. Στο φανάρι του Χίλτον ακούγαμε αμυδρά μόνο τις ειδήσεις από το τρανζίστορ του οδηγού και καθαρότερα τη φωνή της, καθώς μιλούσε στο κινητό. Περισσότερο δυνατά, παρά χαμηλόφωνα. Φορούσε μαύρο μπλουζάκι, πουκάμισο καρώ ανοιχτό από πάνω, σκούρα γυαλιά ηλίου. Ηταν γύρω στα 30, είχε τα μαλλιά της (καστανά) πρόχειρα πιασμένα κότσο κι αντί για κοκκαλάκι ένα κίτρινο καλαμάκι διπλωμένο στα δύο. Αυτά ήταν όσα μπόρεσα να διακρίνω, αφού όλοι οι επιβάτες -λόγω του συνωστισμού- ήμασταν ορατοί μόνο από τη μέση και πάνω. Συνέχιζε ανενόχλητη να ενημερώνει την άλλη άκρη της γραμμής για το χθεσινό βράδυ της:

«Στις 11.30 ήλθε σπίτι κι άρχισε να χτυπάει τα κουδούνια σαν τρελός. Και του είχα πεί ρε γαμώτο, να μ’ αφήσει ήσυχη ... Δεν έφτανε αυτό, φώναζε κιόλας: «ξέρω ότι είσαι μέσα, άνοιξέ μου»... Τα νεύρα μου! Τί να κάνω; του άνοιξα μη μας ακούσει η γειτονιά... «Λέγε τί θέλεις, γιατί πρέπει να κοιμηθώ», του είπα όσο πιό μουτρωμένα μπορούσα ... Μ’ άρχισε στις φροντίδες: «αδυνάτισες κι είσαι χλωμή»… Ελεος! «Ακου», του λέω, «άμα είναι να συνεχίσεις να λες μαλακίες, δίνε του από τώρα κι άσε με στην ησυχία μου»... Φαίνεται, μαλάκα, πως ήμουνα όντως και πολύ χάλια, γιατί το γύρισε αμέσως: «Θέλω να σου πω ότι το μπέρδεμα με την άλλη τέλειωσε πριν καλά καλά αρχίσει, dead ρε παιδί μου... Ενα γρήγορο φιλί μόνο έπεσε κι έτυχε να περάσεις από μπροστά μας... Τί γκαντέμης γαμώτη μου» κι άλλα τέτοια... Δεν τον πίστευα και ήθελα να του τη σπάσω... Να μην στα πολυλογώ... Μ’ άρχισε στους όρκους πίστης και στις συγνώμες εναλλάξ, 2 σε 1... Τί να κάνω; Ναι ναι... Μετά από πολλά ... Ναι, χαχα... Κανονικά... Οχι ρε, είχε φέρει αυτός...Οχι πως δεν είχα… Εφυγε στις 4.30 και την έπεσα για λίγο ύπνο ... Αμ δε! Από τότε μ’ έχει ξεθεώσει στα μηνύματα... Δεν ξέρω ... Λες έκανα μαλακία; Ελα ρε, λέγε…Τί; Ωχ ρε σύ, κάτσε πρέπει να κατέβω... Θα σε πάρω από το σπίτι σε λίγο... φιλάκια».

Κατέβηκε βιαστική στο Ιπποκράτειο (από νοκοκομείο σε νοσοκομείο η διαδρομή), την είδα να διασχίζει με κόκκινο το ένα ρεύμα της λεωφόρου και να στέκεται στο μεσαίο διάζωμα κοιτάζοντας το κινητό της. Κάποιο sms, μάλλον.

ΥΓ: Η ιστορία είναι αληθινή κι έκανα ό,τι μπορούσα για να μην την ακούσω.
http://www.protagon.gr/