Χάσαμε τον ύπνο μας, αφουγκραζόμαστε ακόμη και την… σκιά μας

«Φιλήσυχος πολίτης πήρε την καραμπίνα και σκότωσε Αλβανό ληστή που μπήκε τη νύχτα στο σπίτι του». Η είδηση κάπως έτσι μεταδόθηκε. Η Ελλάδα έγινε ο παράδεισος για τους ληστές που είναι έτοιμοι για όλα και διαπράττουν ληστείες μετά φόνου.

Αυτή τη φορά τα πράγματα αντιστράφησαν και ο νοικοκύρης πρόλαβε τον ληστή. Εξουδετέρωσε τον ληστή, για να σώσει την οικογένειά του.

Έτσι με την πρωινή μετάδοση της είδησης οι «λειτουργοί» της δημοσιογραφίας άρχισαν τα συνήθη περί αυτοδικίας, απαλλάσσοντας και αποτάσσοντας εαυτούς από την επικρότηση της «αυτοδικίας»! Από την άλλη όμως, δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον πειρασμό να εκφρασθούν υπέρ μιας παρόμοιας ενέργειας, σε περίπτωση κινδύνου για τα παιδιά τους ή μελών της οικογενείας τους.

Είναι πιθανότατα σίγουρο πως οι περισσότεροι, για να μην πούμε όλοι οι πολίτες, από μέσα τους θα είπαν «καλά του έκανε»! Ας μην υποκρινόμαστε ούτε να κρυβόμαστε πως με τις τρέχουσες συνθήκες ανασφάλειας, με ένα κράτος ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του, ένα κράτος ανεπαρκές στην μείωση της εγκληματικότητος, οι πολίτες και ρατσιστές γίνονται και υπέρμαχοι της αυτοδικίας. Γιατί να κρυβόμαστε; Γιατί να το παίζουμε υπεράνω, ώστε να μη χάσουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία και να μην εκφράζουμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε;

Χάσαμε τον ύπνο μας, αφουγκραζόμαστε ακόμη και την… σκιά μας, υποπτευόμαστε τον διπλανό μας, φοβούμαστε να κυκλοφορήσουμε και όσο μπορούμε διατηρούμε μάτια και αυτιά στην πλάτη μας. Όλα αυτά, διότι η εγκληματικότητα βρίσκεται στο ΖΕΝΙΘ, εξαιτίας της ραγδαίας «εισβολής» αλλοδαπών στην χώρα. Όχι πως η Ελλάδα δεν είχε εγχώρια παραγωγή εγκληματικότητος. Τα ποσοστά της όμως ωχριούσαν μπροστά σ’ αυτό που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα.

Οι εισαγόμενοι ληστές κακοποιούν ή σκοτώνουν τα θύματά τους με πρωτόγνωρους τρόπους. Κι αν δεν βλέπουμε ηλικιωμένους με κακοποιημένα, αγνώριστα από το ξύλο πρόσωπα, στα ρεπορτάζ περί ληστειών. Είναι άγνωστο βέβαια, αν οι ληστείες είναι αποτέλεσμα πείνας και στέρησης ή γίνονται εξ επαγγέλματος. Το να σε κλέψουν είναι το λιγότερο, να σε σκοτώσουν όμως…;

Με όσα λοιπόν συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία εδώ και χρόνια, φθάσαμε σε σημείο αθλιότητος, όπου ο καθένας που παρανομεί δεν φοβάται τίποτα. Η αυτοδικία σίγουρα ακυρώνει τους νόμους και παρεμβαίνει εκεί όπου ο πολίτης νοιώθει απροστάτευτος από τα όργανα ασφαλείας και αναγκάζεται να πάρει στα χέρια του το νόμο. Ο νόμος της ζούγκλας! Κοινωνία της ζούγκλας! Ο θάνατός σου η ζωή μου και έπεται συνέχεια. Δίχως extra μέτρα ασφαλείας, αφού τα απαραίτητα όχι μόνο δεν επαρκούν, αλλά περνούν απαρατήρητα άρα και δεν καλύπτουν την ασφάλεια των πολιτών.

Στις περιπτώσεις που η αυτοδικία προέρχεται από την ανάγκη αυτοάμυνας, θεωρείται πως είναι η εναλλακτική λύση ενάντια στη βία, στην κακοποίηση και στην πρόθεση φόνου. «Καλά να πάθει», έστω κι αν η ανθρώπινη ζωή θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια του Θεού και μόνο, εν τούτοις, όταν οι δολοφονίες σε αθώους πολίτες αυξάνονται, δεν μπορεί να μην το πούμε σε καιρούς που η αγανάκτηση ξεχειλίζει και η «τιμωρία» αναγκάζει τα θύματα να γίνουν θύτες.

Γι’ αυτό οι λαλίστατοι ας μην υποκρίνονται καταδικάζοντας την αυτοδικία, βάζοντας το… «αλλά» στην περίπτωση που κινδυνεύει η ακεραιότητα και η ζωή της οικογένειάς του.

Κάποτε λοιπόν πρέπει να φοβηθούν και οι ληστές-δολοφόνοι, μήπως και σωθεί ο πληθυσμός της χώρας.

Πηγή