Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’αρχινίσει…

Κάποτε ένας λύκος, μας λέει ο Αίσωπος, γύριζε στο δάσος και έψαχνε να βρει κάτι να φάει.

Ξαφνικά βλέπει ένα μικρό αρνάκι να πίνει νερό σ΄ένα ρυάκι.

‘’Ω, είπε, είμαι πολύ τυχερός που θα φάω αυτό το μικρό, τρυφερό αρνάκι’’. Ετοιμάστηκε να ορμήσει, αλλά μια σκέψη τον συγκράτησε.

‘’Τι θα πουν όταν δουν εμένα , τον φοβερό λύκο, να κατασπαράζει ένα ανίσχυρο και αθώο αρνάκι; Καλύτερα να βρω μια δικαιολογία’’.

Και την βρήκε. Προχώρησε προς το ρυάκι και έκανε πως πίνει νερό.

‘’Έ! Φώναξε τάχα θυμωμένος. Γιατί μου βρομίζεις το νερό; Δεν βλέπεις ότι πίνω και γω; Δεν σ΄έμαθε κανείς τρόπους;

‘’Μα κυρ λύκε, είπε το αρνάκι. Αποκλείεται να σου βρομίζω το νερό, γιατί εγώ πίνω παρακάτω’’.

‘’Έ! Τότε κάποιος μου είπε ότι πριν από έξη μήνες με κατηγορούσες σαν άκαρδο. Βρήκε ο λύκος άλλη δικαιολογία.

‘’Μα κυρ λύκε, πριν από έξη μήνες δεν είχα γεννηθεί, αποκρίθηκε το αρνάκι’’.

‘’Τότε δεν ήσουνα εσύ, αλλά ο πατέρας σου, είπε ο λύκος. Κι επειδή δεν βρήκα τον πατέρα σου, θα τιμωρήσω εσένα. Και μ΄αυτή την δικαιολογία, έφαγε το καημένο το αρνάκι.

Οι ισχυροί, πάντα έχουν δικαιολογίες και κατηγόριες, για τους λαούς, που θέλουν να καταστρέψουν, αυτό μας διδάσκει η ιστορία.

Τώρα οι λύκοι, αυτοί οι αιμοπότες θηρευτές της ζωής μας και της πατρίδας μας, εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη τσοπανόσκυλου και την αβελτηρία των βοσκών, έχουν κάνει επιδρομή στο δικό μας μαντρί, και κατηγορώντας μας σαν απολωλότα πρόβατα, και αφού μας κούρεψαν, χωρίς να ξέρουμε πόσο και που πάει το μαλλί μας, ετοιμάζονται να μας πετάξουν στον γκρεμό. Σαν αποδιοπομπαίους τράγους, φορτωμένοι αμαρτίες άλλων.

Ουρλιάζουν γύρω από την στάνη μας, προεξοφλώντας το λυκόφως μας. Σε μια χώρα που γεννήθηκε στο λυκαυγές της ιστορίας, οι λύκοι αυτοί,-η ασεβής γέννα της Μορμώς- δεν ξέρουν ότι στον γκρεμό δεν θα ΄μαστε μονάχοι.

Και κάποια στιγμή θα ανέλθουμε στο Λύκιο φως, ενώ αυτοί θα ουρλιάζουν πάντα κάτω από το παγωμένο φεγγάρι, μέσα στα σκοτεινά τους δάση.

Και οι ποιμένες μας, οι ταγοί μας, αφού μας άρμεγαν τόσα χρόνια, και μας τάιζαν κουτόχορτο, τώρα αγρό αγοράζουν, (κυριολεκτικά και μεταφορικά), βάζουν την κάπα τους στραβά, ξύνονται στην γκλίτσα τους, σφυρίζοντας κλέφτικα (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Αλλά και οι πνευματικοί μας ποιμένες –εκτός από λίγες εξαιρέσεις-,είναι άφαντοι, μέσα στην στάνη τους. Όπως άφαντος και απόμακρος είναι και ο θρησκευτικός μας ποιμένας, που αναπαύεται στο μητάτο του, αρκούμενος να μοιράζει λίγη χλόη στο πενόμενο κοπάδι.

Ένα κοπάδι φοβισμένο και παραλοισμένο, που άγεται και φέρεται –βελάζοντας κάτω από φόρους και χαράτσια-, από τους επίδοξους σωτήρες.

Αυτούς που μας έβαλαν σε μπελάδες, φορώντας τώρα τις βελάδες μιας άλλης εποχής, και τις ρητορείες περασμένων χρόνων, τότε που μας έλεγαν ότι το δέρας μας θα γινόταν χρυσόμαλλο, και μεις μηρυκάζαμε τα λόγια τους, και σταλίζαμε κάτω από τις χρωματιστές τους σημαίες, τώρα λένε ότι θα συμμαζέψουν την σκορπισμένη αγέλη.

Άλλοι , ομοιάζοντας με τον ψεύτη βοσκό, μας τρομοκρατούν ότι θα΄ρθει ο λύκος, θα φύγει το ευρώ, θα στερέψουν από γάλα τα μαστάρια των πρατίνων μας, ότι θα ξεραθεί η γης και δεν θα βγάζει χορτάρι, θα γίνουν αρνάδες τα κριάρια μας, θα σβηστεί ο ήλιος (του Πασόκ;) και άλλα τέτοια.

Μασκαρεμένοι, κάτω από την κάπα του βοσκού που φοράνε όμως, κρύβεται η γκρίζα γούνα του λύκου, που έχει ήδη αρχίσει να καταβροχθίζει γιαγιάδες και παππούδες και αθώες κοκκινοσκουφίτσες, κοκκινισμένες από το ίδιο τους το αίμα που χύνεται καθημερινά, κάτω από δέντρα και μπαλκόνια, δυστυχώς.

Εκβιάζουν την σιωπή μας, την σιωπή των αμνών, απειλώντας μας ότι αν φύγουμε από το μαντρί τους, θα μας φάνε οι λύκοι, τα τσακάλια και οι καλιακούδες, ενώ την ίδια στιγμή, αυτοί οι ίδιοι μας οδηγούν στα χέρια του χασάπη –φτωχό και ανίδεο σφάγιο-, να χορταστεί η πείνα των τοκογλύφων.

Δεν ξέρω τι τέλος θα έχει αυτή η ιστορία που ζούμε, που ξεκίνησε σαν παραμύθι, μέσα σε παραμύθια, αλλά κατέληξε ένας τρομερός εφιάλτης, με δράκους και κακές μάγισσες.

Νομίζω όμως ότι τα αρνάκια προτιμούν το τέλος που έχει το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας. Εκεί που οπλισμένοι κυνηγοί, μπαίνουν στο σπίτι της γιαγιάς, σκοτώνουν τους λύκους και στέλνουν για βοσκή στους αγρούς και στας αιωνίους μονάς, τους προδότες βοσκούς.

……Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη……
Και συ μας λες
Ότι είναι αλήθεια
Της Χαλιμάς
Τα παραμύθια.

Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.

Πηγή