Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Απλός.Με πολύπλοκη ζωή και ακόμα πιο περίπλοκα όνειρα.
Κάποια όνειρά μου είναι καθημερινά, απλά, ίδια με τα δικά σου και του γείτονα: Να κοιμάμαι σε μια μεγάλη αγκαλιά, να βλέπω τα παιδιά μου να ανθίζουν, να έχω στέγη και φαγητό, να πηγαίνει καλά η δουλειά μου, να είμαι αξιοπρεπής, να είμαι υγιής.
Κάποια όνειρά μου είναι πολύπτυχα, διαφέρουν από τα δικά σου: Να ταξιδεύω τους ανθρώπους με καραβάκια τις λέξεις μου, να γράφω ιστορίες που να αφορούν και σένα, να σε κάνω να αναρωτιέσαι.
Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Απλός. Με πολύπλοκη ζωή και ακόμα πιο περίπλοκους εφιάλτες.
Κάποιοι εφιάλτες μου είναι καθημερινοί, απλοί, ίδιοι με τους δικούς σου και του γείτονα: Να μείνω μόνη όταν γεράσω, να μου ρίξουν τα παιδιά μου δέκα μούτζες όταν μεγαλώσουν και να μου γυρίσουν την πλάτη, να μη μου φτάνουν τα χρήματα για να φάω ή να ντυθώ, να κλείσει η επιχείρησή μου που κλυδωνίζεται επικίνδυνα και να με πνίξουν τα χρέη, να μου πάρει το σπίτι η εφορία και το ΙΚΑ, να καταλήξω σ’ ένα παγκάκι γερασμένο άλογο που ούτε καν το σκοτώνουν όταν γεράσει, ακρίβυναν και οι σφαίρες βλέπεις.
Κάποιοι εφιάλτες μου είναι πολύπτυχοι, διαφέρουν από τους δικούς σου: Να μου κατασπαράξει τις λέξεις μου η λευκή σελίδα, να ανοίγω το στόμα μου και να βγάζω άναρθρες φωνές, να μην κάνω καμιά διαφορά καθώς παλεύω να επιβιώσω.
Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Απλός.
Πριν από ένα χρόνο αποφάσισα ότι πέρασαν πολλά χρόνια σιωπώντας. Κουράστηκα να ζω μέσα στην πηχτή, θολή σιωπή μου. Κουράστηκα να ψαχουλεύω τους γλειώδεις τοίχους της αφωνίας μου. Πολλά τα σάλια αδερφέ. Το σκύψιμο δεν μου κάνει.
Άρχισα να γράφω. Ξανά. Διακινδυνεύοντας καθώς απλώνω τους χειρότερους εφιάλτες μου να δημιουργήσω άλλον ένα: Να γίνω γραφική στα μάτια γνωστών και αγνώστων. Φοβήθηκα δεν στο κρύβω, ακόμα φοβάμαι. Μα κάθε φορά που νιώθω τον φόβο να μου τσιμπάει το χέρι «μην το γράψεις αυτό, μην το πεις εκείνο», χαμογελάω ψιθυρίζοντας «Ε και; Τι είχαμε, τι χάσαμε!»
Είμαι σίγουρη ότι με κοροϊδεύουν επειδή κατεβαίνω στις πλατείες. Με θεωρούν γραφική, απλοϊκή, ανόητη, απολιτίκ, πανηγυρτζού, «λαϊκιά». Κάθε φορά που διαβάζω τέτοιους αφορισμούς χαμογελάω και λέω ένα «ε και; Τι είχαμε, τι χάσαμε!»
Βαριά η σιωπή όταν είναι μοναχική φίλε. Ας ενώσουμε τις σιωπές μας. Πού ξέρεις; Η σιωπηλή κραυγή μερικές φορές καλύπτει τα πλέον βροντερά συνθήματα.
http://www.theinsider.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΙΝ ΓΡΑΨΕΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ...
- τηρήστε τους κανόνες δεοντολογίας.
- κάντε εποικοδομητική κριτική, με επιχειρήματα.
- δικαιούστε να διαφωνείτε.