Τι σχεδιάζει να κάνει με τη ΔΕΗ ο Γ. Παπανδρέου

Απαντώντας σε ερώτηση του Γ. Καρατζαφέρη στη Βουλή, ο Γιώργος Παπανδρέου ξεκαθάρισε ορισμένα πράγ­ματα σχετικά με το τι σκέπτεται και τι σχεδιάζει για τη ΔΕΗ, τη μεγαλύτερη επιχείρηση ηλεκτρισμού στην ευρύ­τερη περιοχή, την οποία ορέγονται οι ισχυροί «παίκτες» της ευρωπαϊκής αγοράς, αλλά και παράγοντες από άλ­λες αγορές.

Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός:

1. Η κυβέρνηση σχεδιάζει να πουλή­σει το 17% των μετοχών της ΔΕΗ περιορίζοντας το ποσοστό του Δημοσί­ου στην επιχείρηση στο 34%.

2. Επιλέγει τη μέθοδο του στρατηγι­κού επενδυτή κι όχι της νέας μετοχοποίησης, ώστε να εισπράξει άμε­σα και γρήγορα (όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες) το αντίτιμο της πώλησης.

3. Στόχος είναι η μεταφορά τεχνο­γνωσίας, όπως είπε ο πρωθυ­πουργός, κάτι που σημαίνει πως ο μελλοντικός μέτοχος της ΔΕΗ θα είναι μεγάλος ενεργειακός όμιλος του εξω­τερικού, που θα δώσει τη δυνατότητα στην ελληνική επιχείρηση να διευρύ­νει τις δραστηριότητές της και σε άλ­λες αγορές.

Σε κάθε περίπτωση, με βάση όσα υποστήριξε ο Γιώργος Παπανδρέου, επιβεβαιώνονται ένα προς ένα τα σημεία του ρεπορτάζ του «Π», όπως αποτυπώθηκαν τις προηγούμενες εβδομάδες. Συγκεκριμένα: Το ελληνικό Δημόσιο θα συνεχίσει να διατηρεί τον έλεγχο της ΔΕΗ, ακόμη και με το ένα τρίτο του μετοχι­κού κεφαλαίου, ακριβώς όπως το μο­ντέλο που εφαρμόστηκε στον ΟΤΕ. Μεγάλες ενεργειακές επιχειρή­σεις του εξωτερικού ετοιμάζονται να διασταυρώσουν τα πυρά τους για να διεκδικήσουν το κομμάτι της ΔΕΗ που θα τους εξασφαλίσει την πρόσβαση στην ελληνική αγορά.

Ο όμιλος που θα επικρατήσει, θα αποκτήσει πρόσβαση στα ιδιαίτε­ρα μεγάλα πάγια της ελληνικής επιχεί­ρησης, «φουσκώνοντας» το χαρτοφυλάκιό του, σε μία δύσκολη εποχή, με την κρίση να έχει «ροκανίσει» τα μεγέ­θη και τις αποτιμήσεις τους.

4. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η ελληνική κυβέρνηση θα εισπράξει ένα (τουλάχιστον) ικανοποιητικό τίμημα, εάν συνυπολογιστεί η πολύ χαμη­λή χρηματιστηριακή τιμή της ΔΕΗ!

Η αποκρατικοποίηση – ή αλλιώς το ξεπούλημα – της επιχείρησης με τη μεγαλύτερη στρατηγική σημασία για την ελληνική οικονομία είναι σίγου­ρο πως θα βρεθεί στο επίκεντρο των οικονομικών εξελίξεων για αρκε­τούς μήνες.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως θέλει να τελειώνει με αυτή την υπόθεση μέχρι το τέλος του χρόνου, ενώ η τρόικα και κυρίως η Κομισιόν πιέζουν για επίσπευση των διαδικασιών.

Περισσότερο για επι­κοινωνιακούς λόγους, το κυβερνητικό επιτελείο εμφανίζεται να ζητάει από τους κοινοτικούς να συμφωνήσουν πως δεν μπορούν να γίνουν και τα δύο: Και μετοχοποίηση και ανταλλαγή λιγνιτικής παραγωγής… Παράγοντες της αγοράς, που προέρχο­νται από τον ιδιωτικό τομέα, απαντούν με νόημα: «Μα, φυσικά και δεν θα γί­νουν και τα δύο, αυτό είναι ηλίου φαεινότερον».

Στο παρά πέντε
Εφόσον προχωρήσει η πώληση του 17% της ΔΕΗ, το μερίδιο αγοράς στην ηλεκτρική ενέργεια που θα βρίσκεται υπό κρατικό έλεγχο θα έχει υποχωρή­σει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ακόμη κι αν παραμείνει ο έλεγχος της επιχείρη­σης στο Δημόσιο. Κάτι αντίστοιχο δη­λαδή με αυτό που έγινε και στις τηλεπικοινωνίες με τον ΟΤΕ.
Ωστόσο, το παράδειγμα του οργα­νισμού είναι χαρακτηριστικό και ιδιαί­τερα διδακτικό, ώστε να μη γίνουν τα ίδια λάθη.

Οι παλαιότεροι θυμούνται τις δηλώ­σεις-όρκους των εκάστοτε υπουργών, κατά τις μετοχοποιήσεις, πως η διάθε­ση μετοχών στο χρηματιστήριο δεν θα ξεπεράσει το 50%. Κι όμως, στα μέσα της προηγούμενης 10ετίας, όταν ήρ­θαν οι Γερμανοί να εξαγοράσουν τον ΟΤΕ, το ποσοστό του Δημοσίου είχε ήδη περιοριστεί στο 35%.

Το χειρότερο, πάντως, είναι πως όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών είχαν δώσει όρκους πίστης στη διατήρηση του κρα­τικού ελέγχου στη ΔΕΗ. Κι όμως, η επι­χείρηση βρίσκεται στο παρά πέντε της πώλησης, ενώ κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως στο μέλλον δεν θα αλλάξουν τα πράγματα.

Αντίθετα, οι μέχρι σήμερα αποκρα­τικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγι­κής σημασίας, όπως οι ενεργειακές, δείχνουν το εντελώς αντίθετο: Όπου μπήκαν ιδιώτες, αργά ή γρήγορα αύ­ξησαν το ποσοστό τους και ελέγχουν σχεδόν σε απόλυτο βαθμό τις εταιρεί­ες και τις θυγατρικές τους.

Ακόμη και σε περιπτώσεις αγαστής συνεργασίας Δημοσίου και ιδιώτη-μετόχου, στην ουσία η επιχείρηση λει­τουργεί με βάση τα συμφέροντα και τα σχέδια του δεύτερου, ενώ το κρά­τος απλώς εισπράττει τα μερίσματα ή το πολύ - πολύ διορίζει κάποια στελέ­χη στη διοίκηση…

Η ΔΕΗ, ωστόσο, αποτελεί το μεγαλύ­τερο «χρυσαφικό» της χώρας, με ακίνητη περιουσία που υπολογίζεται σε μερικές δεκάδες δισ. ευρώ και με ενσωματωμένη την ασφαλιστική περιου­σία των εργαζομένων στα πάγιά της.

Η σημερινή χρηματιστηριακή αξία της επιχείρησης υπολογίζεται σε πε­ρίπου 2,6 δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν υποδεκαπλάσια από την αξία της ακί­νητης περιουσίας της. Εάν η κυβέρνη­ση προχωρήσει στην πώληση του 17%, με βάση τη χρηματιστηριακή αξία θα εισπράξει κάτι λιγότερο από 440 εκατ. ευρώ. Ποσό που μπορεί να χαρακτηρι­στεί ευτελές, σε σύγκριση με τις ανάγκες του Δημοσίου, καθώς αντιστοιχεί μόλις στο 0,12% του χρέους…

Με αυτές τις χρηματιστηριακές τι­μές, ακόμη κι ένας… ανοιχτοχέρης στρατηγικός επενδυτής το πολύ να προσφέρει έως 500 εκατ. ευρώ! Δηλα­δή με το ζόρι το τίμημα να φτάσει να καλύψει μόλις το 0,15% του χρέους…

Σε συνδυασμό με τις πιέσεις από κοινοτικούς και τροϊκανούς, όλα δεί­χνουν πως πάμε σε ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων και κυρίως των ενεργειακών. Εκεί άλλωστε βρί­σκονται οι μεγάλες ευκαιρίες για τους ιδιώτες, να μπουν στις εταιρείες και να αρχίσουν να «γράφουν κέρδη» από το πρώτο λεπτό.

Πηγή