Συνδικάτα και επιχειρηματικότητα βορρά και νότου...

Γράφει
ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Το Συνδικάτο Μετάλλου ( IG Metall) της Γερμανίας, πέτυχε (ισχύει από αύριο 1η Οκτώβρη) αύξηση των αμοιβών των μελών του της τάξεως του 3,6%. Δηλαδή, λίγο πιο πάνω από τον πληθωρισμό.
Το πιο σημαντικό είναι, πως, τη Συνδικάτο πέτυχε και εξομοίωση των αμοιβών των δανειζόμενων εργαζομένων του κλάδου με εκείνες των οργανωμένων στην IG Metall.

Σε μια εποχή που όλα σχεδόν τα συνδικάτα του ευρωπαϊκού νότου αποδέχονται μειώσεις των αμοιβών των εργαζομένων, η αύξηση αυτή θεωρείται μεγάλη επιτυχία. Οι μηνιαίες αποδοχές ενός εργάτη μετάλλου στη Γερμανία είναι γύρω στα 2600 ευρώ.

Για τους οικονομικούς αναλυτές, τα χαμηλά επιτόκια, με την... αιτιολογία της κρίσης στον ευρωπαϊκό νότο, είναι η κύρια αιτία της άνθησης της γερμανικής βιομηχανίας.

Τα επιτόκια στη Γερμανία είναι τα χαμηλότερα μετά τον πόλεμο. Από αυτήν την κατάσταση επωφελούνται και οι γερμανοί εργαζόμενοι διπλά. Η βιομηχανία τους παίρνει φτηνό χρήμα, είναι ανταγωνιστική και δεν έχει ανάγκη να πιέσει το μισθολογικό κόστος προς τα κάτω και από την άλλη, το επιτόκιο για ένα στεγαστικό δάνειο είναι κάτω του 3%.

Πριν 70 περίπου χρόνια, έγραφε ο Max Horkheimer : «ο πιο σοβαρός λόγος της απάθειας με την οποία ανέχονται οι μάζες τον φασισμό, είναι η κυνική ελπίδα ότι μπορεί αυτός να αποσπάσει κάτι (πλιάτσικο) από τα γύρω ανίσχυρα κράτη, από το οποίο θα μπορούσε να επωφεληθεί ακόμα και ο πιο ασήμαντος ανθρωπάκος».

Μπορεί σήμερα η Γερμανία να μην έχει φασισμό, αλλά και ο τελευταίος γερμανός γνωρίζει ότι το γερμανικό κεφάλαιο και οι γερμανοί πολιτικοί (βλέπε Σκαραμαγκά και ελαττωματικά υποβρύχια που αναγκαστήκαμε να πάρουμε) κάνουν καλά τη δουλειά τους αφού τον τελευταίο χρόνο αύξησαν σημαντικά τα κέρδη τους από τις εξαγωγές, δίνοντας και σ’ αυτόν ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, σε βάρος των εργαζομένων του ευρωπαϊκού νότου.

Στη χώρα μας, στο πλαίσιο δήθεν της ανταγωνιστικότητας (καπέλο της ΕΕ για αφελή κράτη μέλη), ακόμα και ο στρατός μας (οι εφοπλιστές μας έτσι κι αλλιώς) δεν έδινε παραγγελίες όσο τα ναυπηγεία ήταν αμιγώς ελληνικά και παίρνει ακόμα και πατάτες αιγυπτιακές και τουρκικές, ενώ σαπίζουν οι πατάτες των ακριτών του Νευροκοπίου.

Αυτό ( αφερίμ εφέντημ) λέγεται προώθηση της ανταγωνιστικότητας αλά ελληνικά. Αν θέλουν και οι έλληνες (μη κρατικοδίαιτοι) επιχειρηματίες να παίρνουν δουλειές στην Ελλάδα και να πουλούν τα προϊόντα τους καλά θα κάνουν να βαφτίζουν τα προϊόντα τους ξένα ή να δώσουν το 51% της επιχείρησής τους σε ξένους επενδυτές. Αυτοί ξέρουν καλύτερα πως λειτουργεί το σύστημα στη χώρα μας.