Από τον "JIM", για την ανακοίνωση τηs Διεύθυνσης Συγκοινωνιακού Έργου με αριθμό 28.

Θεωρώντας ως θετική συμβολή, στην απόκτηση κοινής συνείδησης στον Οργανισμό, την παρέμβαση του "JIM", την μεταφέρω από το chat, ζητώντας του συγνώμη για κάποιες μικρές διορθώσεις μου, όχι βέβαια στην ουσία.


Με αφορμή την τελευταία ειδοποίηση τηs Διεύθυνσης Συγκοινωνιακού Έργου με αριθμό 28.
Είναι πολλά μα πάρα πολλά τα προβλήματα εκεί έξω. Το τρόλεϊ δεν είναι παιδική χαρά! Δεν είναι λίγες οι φορές που οι καλύτεροι οδηγοί μας, τα καλύτερα τιμόνια να το πω έτσι απλά αισθάνονται μόνοι, ολομόναχοι μέσα στην ζούγκλα της πόλης και τις περισσότερες Φορές όχι αδικαιολόγητα. Είναι ένα πόστο εργασίας, η δουλειά του οδηγού του τρόλεϊ, που κυριολεκτικά και σχεδόν καθημερινά, τσακίζονται ανθρώπινες ψυχολογίες και συνθλίβονται ανθρώπινοι χαρακτήρες στον τοίχο. Στην πρέσα η υπομονή, στην μέγγενη οι αρχές και οι άξιες του κάθε οδηγού ξεχωριστά.
Μερικοί οδηγοί όμως δεν τα αντέχουν όλα αυτά και μετατρέπονται σιγά-σιγα σε θηρία της ζούγκλας χωριs να το καταλάβουν οι ίδιοι...
Για αυτό και χάνουν την αίσθηση του μέτρου και τα πετάνε όλα σε ένα καζάνι. Υπάρχουν και παλιοχαρακτήρεs ανάμεσα μαs. Δεν λεω...
Αλλά εδώ είναι πιο πολύ πωs θέλει ο καθένας να είναι ο εαυτός του μέσα στην όλη τρελή κατάσταση που ζούμε. Μα ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται...
Για αυτό σαs λέω αγαπητοί συνάδελφοι βαστάτε γερά το τιμόνι! Που ξέρεται? Μπορεί και να καλυτερέψουν τα πράγματα. Όλα είναι πιθανά σε αυτόν τον τόπο.
Ευχαριστούμε πολύ την Διεύθυνση που αναγνωρίζει τιs δυσμενείs συνθήκεs εργασίας και τα καθημερινά κυκλοφοριακά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, άλλα περιμένουμε να δούμε και τιs παρεμβάσειs που οφείλει να κάνει και να μην περιορίζεται, τόσο καιρό πια, σε ανακοινώσεις και ειδοποιήσεις μόνο. Αυτό το τελευταίο, για μένα, είναι το πιο απογοητευτικό μέσα στον πολύπλευρο εργασιακό μου βίο....
Καλημερα σαs.