ΣΥΝΔΙΚΑ-ΛΙ (Σ) ΜΟΣ ΕΝ ΗΛΠΑΠ

Είναι μεγάλη η τιμή που γίνεται στους συνδικαλιστές που εκτίθενται και εκλέγονται με τη ψήφο των συναδέλφων στα διοικητικά συμβούλια των σωματείων.
Η εκλογή αυτή, ευχαριστεί και ικανοποιεί πάρα πολύ για την αναγνώριση της προσωπικής αξίας και χρησιμότητας να προσφέρει κάποιος στα κοινά. Φέρνει όμως και υποχρεώσεις που θα πρέπει οι συνάδελφοι συνδικαλιστές να σεβαστούν και να εκπληρώσουν. Το μέτρο αξιολόγησης των συνδικαλιστών είναι οι καθαροί συνδικαλιστικοί αγώνες και οι επιτυχίες τους. Η ιστορία βέβαια στον ΗΛΠΑΠ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μας έχει διδάξει ότι στον ταλαίπωρο οργανισμό μας έχει χρησιμοποιηθεί με τον χειρότερο και επονείδιστο τρόπο ο συνδικαλισμός.Οι περισσότεροι συνδικαλιστές αδρανούν ετσιθελικά σαν να μην θέλουν να «δουν» τους γύρω τους, φτάνοντας αρκετές φορές στο σημείο να εχθρεύονται αυτούς που τους όρισαν διαχειριστές και προστάτες των συμφερόντων τους και τους έβαλαν με την ψήφο τους πάνω από τον ίδιο τους τον εαυτό. Προσπαθούν έτσι να καλύψουν τη συνδικαλιστική τους αδυναμία ή ακόμα χειρότερα να καλύψουν "άλλες ανάγκες" μέσω της εξουσίας που τους εμπιστεύθηκαν οι συνάδελφοι.
[Αλλά ευθύνονται μόνο οι εκάστοτε "ταγοί" των συνδικάτων -πέρα από την πολιτική των διοικήσεων- για την μη επίλυση των χρονιζόντων προβλημάτων και την συσσώρευση νέων δεινών στο χώρο μας;]
Ο τρόπος που εκφράζονται σε γενικές συνελεύσεις ή με ανακοινώσεις κατά καιρούς διάφορες «ομάδες» συναδέλφων για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν εργαζόμενους και οργανισμό και για τα τεκταινόμενα σε αυτόν, δείχνει ότι είναι πολύ θυμωμένοι. Από την άλλη τους κάνει να δυσκολεύονται να δουν πέρα από το θυμό και την αγανάκτηση τους και να σκεφτούν την πιθανότητα μήπως για ότι συμβαίνει δεν φταίνε οι άλλοι μόνο, αλλά μερίδιο... ευθύνης έχουν και αυτοί. Και εν κατακλείδι μήπως αναλογεί μερίδιο ευθύνης σε όλους μας;
Προτείνω λοιπόν, να υπερβούμε τα "κόμπλεξ" μας, ώστε να βγούμε από τον αυτοκαταστροφικό κυκλώνα στον οποίον έχουμε περιέλθει. Αν τα καταφέρουμε θα είναι διαφορετικά τα πράγματα, καθώς θα διαπιστώσουμε πως υπάρχει μια άλλη συνδικαλιστική διαδρομή στο χώρο που πρέπει να περπατήσουμε και που έχει δώσει κατά καιρούς χειροπιαστούς καρπούς.
Πως θα γίνει αυτό;
Να πιστέψουμε στα κατάβαθα της ψυχής μας, ότι προστατευτικός μανδύας των συμφερόντων και μοχλός επίλυσης των προβλημάτων μας είναι τα συνδικάτα.
Να έχουμε ενεργώ συμμετοχή όλοι σε όλες τις εκδηλώσεις σε αυτά.
Να ελέγχουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς τους συνδικαλιστές, και να μην τους ενοχλούμε μόνο όταν είναι να μας "εξυπηρετήσουν" για κάποιο ρουσφέτι.
Να "μαυρίσουμε" στις επόμενες εκλογές όσους δεν δούλεψαν για την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων μας.
Να αφήσουμε το κομματικό μανδύα έξω από το χώρο δουλείας μας
Αναρτήθηκε από Κακούρος Δημήτριος, Πρόεδρος Συλλόγου υπαλλήλων ΗΛΠΑΠ